İçi Ürperen Bir Çocuk
Ruhumda bir yer arıyorum kendime
bıçak rengi saçlarıma yetimliği
bahar kılacak bir yer.
Şifa değilse toprağa
bir sızıyı haber veriyor yağmur
ölmek kaygısının gölgeme vurduğu.
Bitimsiz yalnızlığın ücra kederiyim
kayboluyor gibiyim sezdikçe ruhumu.
Sancılı birer delilikti
mahpus kadınların bazı zamanlar
o yasak satırlarla yürümesi ruhuma
içi ürperen bir çocuğu dışardan seyretmek
yola çıkmak
bende yalnız bir sitemden ibaretti.
Ah ben günlerce
-şeytanın kasıklarına kösnüdüğümde bile-
hiç yol bulma telaşına kapılmazdım
çünkü bilirdim
yolcu kendini bilirdi
ruhumda bir yer bulduğum vakit
nasıl olsa bedenim
her yolu yürüyebilecekti
Karanlık bir çarpıntıyım belki ruhuma
belki can evimden kovuluşum bundandır
hislerimden kovulmam bundan belki;
Ne kadar acı varsa öldürdüm
oysa tükeniyorum yaralarım kapandıkça.
